Cihanger stelt in het eerder genoemde NRC-artikel vast dat het Nederlandse onderwijs “nauwelijks bestuurbaar” is. Het is volgens hem het gevolg van een overheid die alleen gaat over het ‘wat’ en zich niet bemoeit met het ‘hoe’. Typisch Nederlands, noemt hij het. Maar als het ‘wat’ jaar na jaar niet wordt geleverd, dan verschuift de aandacht vanzelf naar het ‘hoe’. En inderdaad, afgelopen april liet minister Wiersma weten meer centrale sturing vanuit Den Haag en minder beleidsvrijheid voor bestuurders te willen. Zo bewegen we ons na jaren waarin de overheid de verantwoordelijkheid vooral bij de scholen neerlegde, nu weer naar een periode met meer sturing van bovenaf. 

Er is niets mis met een betrokken overheid. Wel met een overheid zonder stabiele langetermijnvisie. En wel met een onderwijsinspectie die daardoor de balans tussen vertrouwen en autonomie enerzijds en inhoudelijke sturing anderzijds, niet weet te vinden. Maar laten we niet alleen constateren dat er te veel of te weinig sturing is en verzanden in discussies die alleen daarover gaan, maar inzichten met elkaar verbinden en echt werk maken van beter onderwijs. En dat begint en eindigt in de klas, zoals wij en jij weten. Met de leerkracht. Zij maakt het verschil. 

Hoe denk jij hierover? Daar zijn we nieuwsgierig naar. Laat het ons weten, bijvoorbeeld via onze socials.